Пасмурнела. Iнея няма.
Шэрыя раскосыя галiнкi
ў непаразуменнi: – Дзе зiма? –
Гойдаючы з срэбра павуцiнкi.

Дзе нi дзе не адляцеў лiсток
У апошнi шлях насустрач долу.
Туманамi выкрадзен масток,
Цешыцца малочнаю абновай.

Днём жа шэрань, змрокавая цень
Ад iмклiвых здыбленых аблокаў...
Жаўроковы клiн даўно ляцеў...
Збегчы б ад самотнасцi далёка,

Дзе цяпло, яскравасць летнiх траў,
Гоман птушак цешыць наваколле...
Гаманiлi гонкiя: – Пара! –
Уздагон адпушчаным на волю..
10.11.2004
/из цикла 'Белорусскозвучное'/